rozdział 1

Najdrobniejsze zdarzenia otwierają nowe światy…

Jeanette Winterson

Można by pomyśleć, że dzień ukończenia collegu jest jednym z najszczęśliwszych dni nastolatka. I w większości przypadków tak jest. Nawet Francesca Rhys, która do szkoły poszła rok wcześniej, radowała się na samą myśl o opuszczeniu na zawsze tych szkolnych murów. Do czasu. Bo przecież nie mogło być zbyt idealnie, prawda?

Patrzyła nieprzytomnym wzrokiem na szybujące ku góry niczym fajerwerki birety i mimo tego, że na jej twarzy widniał radosny uśmiech szczęśliwej absolwentki Bristlington Enterprise College, myślami była w swoim domu, siedząc na kanapie przed rodzicami. Wspominała ich wczorajszą rozmowę, gdy pytała, czy przyjdą na rozdanie dyplomów, na co oni… się nie zgodzili. „Musimy zarabiać na twoje przyszłe studia” – dobrze jej znana wymówka, którą stosowali niemal zawsze. Tylko czasami zastępowana była „jesteśmy zbyt zmęczeni”. Zarabianiem na jej studia oczywiście. O ironio. I mimo, że była na nich zła to brak ich twarzy w tłumie rodziców, stale robiącym pamiątkowe zdjęcia, był jak ostrze wymierzone w jej serce. Cięcie głębokie, lecz do przewidzenia. Bo czego innego mogła się po nich spodziewać?

Uśmiechała się i żegnała ze znajomymi, szukając wzrokiem w tłumie swojej najlepszej przyjaciółki. Szybko się z tym uporała, odnajdując ją stojącą ze swoją rodziną. Państwo Warwick w pełnym składzie ściskali się, szczerzyli do siebie, a pani Julia miała nawet łzy w oczach. Mała, słodka Michelle obejmowała Kaylę w pasie, wpatrując się z uwielbieniem w starszą siostrę.

Francesca poczuła kolejny cios w sercu. Już nigdy nie będzie miała okazji być częścią takiej sceny.

Jej ciało przeszył przyjemny dreszcz, gdy talię oplotły męskie dłonie, a na karku poczuła ciepły oddech. Chwilę po tym na jej policzku wylądował delikatny całus, który natychmiast pochwyciła ustami i odwróciła się do Michaela – swojego chłopaka. Cudowny jak zawsze, pomyślała, odrywając się od niego.

- Gratulacje dla najpiękniejszej i najmądrzejszej absolwentki w Wielkiej Brytanii – wyszeptał, opierając swoje czoło o jej i składając jeszcze jeden pocałunek.

- Cieszę się, że przyszedłeś.

- Nie mogłem przecież tego przegapić. Tata poradzi sobie chwilę beze mnie. – Uśmiechnął się smutno i złapał ją za rękę, kierując się w stronę murku, gdzie mieli poczekać na Kaylę.

- Jak on się czuje?

Ojciec Michaela, pan Selby kilka dni temu miał zawał i obecnie przebywał w miejscowym szpitalu. Jako, że jego żona dawno nie żyła, a starsza córka wyjechała do Stanów, Michael opiekował się nim, gdy tylko miał czas. Nawet Francesca, gdy tylko znalazła chwilę, wpadała na salę, aby choć trochę zabawić starszego pana, do którego żywiła szczerą sympatię.

- Twierdzi, że świetnie jak zawsze i rzeczywiście jest w tym trochę racji. Doktor Malvick mówi, że jeśli ten stan się utrzyma przez następne dni, to go wypiszą.

- To świetnie! Ale… wiem, że i tak się martwisz.

Michael zmarszczył brwi. – Są duże szanse, że atak się powtórzy, to dlatego.

Usiedli razem na murku, ramię w ramię, jak zwykli robić w poprzednim roku, gdy chłopak jeszcze tu się uczył. Dobrze było znowu poczuć się jak za tamtych czasów.

Francesca pogłaskała go po policzku i ścisnęła mocniej za rękę, czule patrząc mu w zielone oczy. – Na pewno wydobrzeje. To silny facet.

- Haha, mogę się czuć zazdrosny? – zaśmiał się z przekąsem chłopak, chcąc zmienić temat na weselszy.

- O pana Jacka? Jak najbardziej.

Jak małe dzieci przekomarzali się jeszcze chwilę, dopóki ich grono nie powiększyło się o Kaylę, radośnie podskakująca w ich stronę. Przy każdym ruchu jej blond włosy za łopatki, które specjalnie na tą okazję pokręciła, podlatywały do góry niczym przy podmuchach wiatru, a wesołe ciemnoniebieskie oczy podkreślone czarnym tuszem, rzucały wesołe iskierki. Jej twarz nie potrzebowała makijażu, aby wyglądać zachwycająco. Z natury była ładną dziewczyną, ale nie wykorzystywała tego zbyt często. Oczywiście zdarzało się jej „od niechcenia” naciągnąć jakiegoś kolesia w klubie na darmowego drinka czy piwo, ale to tylko czasami. I oczywiście zawsze za to płaciła. Naturalnie nie pieniędzmi.

Kayla wyglądała jak typowa cheerleaderka, którą zresztą była. Francesca od zawsze zazdrościła jej urody, ale nie okazywała tego za bardzo. Pogodziła się ze swoim wyglądem i w sumie było jej z tym dobrze, bo, nie mogła zaprzeczyć, do brzydkich osób nie należała. Do tych pięknych niestety też nie. Ale nie wygląd jest najważniejszy, prawda?

- Gołąbeczki, nie wiem czy zdajecie sobie sprawę, ale to właśnie w tym miejscu zakwitła wasza miłość – zaczęła wesoło, kończąc dramatycznym tonem i teatralnie przykładając sobie dłoń do czoła. – Michael, wyglądałeś tak słodko i nieśmiało, gdy próbowałeś zaprosić Franci na randkę, a ona ledwo zdołała wykrztusić „tak”. Nie wiem czy gdybym nie przejęła wtedy inicjatywy, coś by w ogóle z tego wyszło.

- Ej, nie przypisuj sobie wszystkiego. Gdybym nie podszedł…

- Nie wiedziałbyś co straciłeś – wtrąciła się Francesca, pokazując mu język. Przy tych dwóch najważniejszych osobach w jej życiu zawsze czuła się swobodnie i szczęśliwie. Byli jej siłą napędową, tlenem podtrzymującym palący się w niej ogień.

Gdybyś nie podszedł… nie wiedziałabym, co mogłam zyskać, dodała w myślach. Michael mimo tego, że nie wyglądał jak jakiś gwiazdor, to był przystojny i słodki na swój wyjątkowy sposób. A poza tym potrafił ją rozbawić, potrafili rozmawiać godzinami, rozumiał ją i akceptował jej wady. Z lubością odtwarzała w myślach ich pierwszą randkę, pierwszy pocałunek,  pierwszy kilkudniowy wyjazd tylko we dwoje, pierwszą wspólnie spędzoną noc… Idealna miłość, można by rzec.

- A tak w ogóle, Kayla, komu zawinęłaś tę czapeczkę? Legalnie z pewnością jej nie dostałaś. – Michael jak zawsze spróbował dopiec dziewczynie, która również nigdy nie przepuszczała okazji na zaczepkę. Francesca uwielbiała słuchać ich kpiących nawzajem z siebie głosów, czasami wtrącając jakiś żarcik, który początkował kolejną serię przyjacielskich kłótni.

- Uwierz mi, że nie każdy musi kantować na egzaminach, żeby zdać.

- Nie każdy, ale ty akurat tak.

Francesca zaśmiała się cicho i ponownie pogrążyła się w myślach. Nie potrafiła w pełni cieszyć się tym dniem, który sam w sobie był ładny. Słońce przyjemnie grzało twarze, lekki wietrzyk szumiał między liśćmi, a w powietrzu unosiła się wesoła atmosfera. Lecz nawet to nie potrafiło wyprzeć z jej umysłu natrętnych, ponurych myśli.

Znowu w jej głowie pojawili się rodzice. Ale oprócz nich chciałaby zobaczyć tutaj jeszcze kogoś innego, o wiele ważniejszego dla niej od samych rodzicieli. Jej kochaną babcię. Babcię, która nigdy jej nie odrzuciła i darzyła miłością nie tylko za siebie, ale i za matkę, i ojca również. Osobę, dzięki której dzieciństwo nie było takie smutne. Osobę, której mogła o wszystkim powiedzieć, wypłakać się, wyżalić.

Zamiast obejmujących ją ramion Michaela, w tej jednej chwili wolała poczuć kruche ciało babci obok. Chociaż jeszcze jeden raz. Ale to niemożliwe.

Smutek wkradł się do jej serca na samo wspomnienie dnia odejścia babci. 6 lat temu, a wydawałoby się jakby to było wczoraj…

Francesca wesoło podskakując, wbiegła do domu, lecz jej humor podupadł, gdy od progu wyczuła napiętą atmosferę. Państwo Rhys siedzieli przy stole w kuchni, pochyleni ku sobie, cicho o czymś rozmawiając. Już sam fakt, że są w domu o tej porze wydał się jej podejrzany. Gdy Nicole zauważyła córkę, stojąca w wejściu, wstała i powoli ruszyła ku niej.

- Kochanie…

Coś strasznego musiało się stać, pomyślała wówczas 12-nastoletnia dziewczynka. Mama dawno tak do mnie się nie zwracała. Później miała się przekonać, że był to ostatni raz, gdy usłyszała z jej ust takie czułe słowa.

- Dzisiaj nie możesz odwiedzić babci. Babcia – kobieta wzięła głęboki wdech, po czym głośno wypuściła powietrze – nie żyje.

- Babcia… CO?

Spojrzała z niedowierzaniem na Nicole, następnie przeniosła wzrok na ojca, który skinął nieznacznie głowę, potwierdzając tragiczne wieści.

- Nie wierzę – powiedziała stanowczo po chwili, zakładając ręce na piersiach. – Kłamiecie. Chcecie mi zrobić kawał.

- Francesco – ostry ton głosu ojca przeszył jej głowę, na co się wzdrygnęła – sądzisz, że żartowalibyśmy na taki temat?

Matka podeszła jeszcze kilka kroków, chcąc przytulić dziewczynkę, lecz ta się odsunęła.

- Nie – wyszeptała, czując jak łzy napływają jej do oczu. – Nie…

Rzuciła plecak na ziemię i wybiegła z domu, nie zwracając uwagi na wołanie kobiety. Nogi same poprowadziły ją dobrze im znaną drogą do posesji babci. Po 5 minutach była już przed drzwiami, ale nie musiała wchodzić do środka, żeby wiedzieć, że rodzice jednak nie kłamali. Obce jej głosy, które słyszała z wnętrza potwierdzały wszystko.

Załkała żałośnie i pobiegła za dom, do sadku. Chciała się znaleźć w ulubionym miejscu jej i babci, pod starą, dużą jabłonką, rosnącą nad wąskim strumykiem przecinającym połać ziemi.

Zaślepiona przez łzy, nie zauważyła wystającego z ziemi konaru, o który się potknęła tuż przed samym celem. To niemożliwe, niemożliwe!, powtarzała w myślach… Dopiero gdy poczuła pieczący ból w kolanach, otarła oczy, a wtedy coś błysnęło przed nią w trawie. Szybko podniosła przedmiot, rozpoznając w nim wisior, z którym jej babcia się nie rozstawała. Przynosi mi szczęście – zawsze mówiła – a kiedyś ty go przejmiesz.

A teraz właśnie ona go trzymała. Piękny, srebrny wisior w kształcie symbolu nieskończoności z małym sercem wykonanym z czarnego szafiru na środku. Babcia musiała go zgubić, pomyślała, a wtedy szczęście ją opuściło. Postanowiła od tamtej chwili nosić go każdego dnia, bez względu na wszystko…

Prawie 18-nastoletnia Francesca podniosła dłoń, aby dotknąć pamiątki po babci, lecz nic nie poczuła pod togą. Przycisnęła rękę mocniej, myśląc, że wisior zaplątał się między warstwami ubrań, ale efekt był ten sam.

- Gdzie on jest, do cholery? – szepnęła gorączkowo.

Próbowała zaglądnąć za kołnierz togi, gdy Michael przytrzymał jej dłonie swoimi.

- Co się dzieje, kochanie?

- Mój wisior… nie mam go!

Zerwała się na nogi, zdejmując togę i przy okazji ukazując spory kawałek płaskiego brzucha, co kilku przechodzących obok znajomych kolesi skwitowało gwizdami i brawami. Ucichli, gdy tylko Michael na nich spojrzał.

Francesca rozebrana już do samej koszuli i czarnej spódniczki, chaotycznie macała się po całym ciele, próbując coś poczuć. Zamiast tego jedynie czuła zimny pot występujący jej na karku i czole.

Wyglądała komicznie, więc Kayla nie powstrzymała się od śmiechu.

- Spokojnie, tak na pewno go nie znajdziesz. Jesteś pewna, że go założyłaś?

- Tak! Jeszcze nigdy o tym nie zapomniałam – powiedziała szybko Francesca, ciągle się rozglądając.

Zaczęła zbierać ubrania i pakować je do zabranej ze sobą torby, co by tak nie leżały na brudnym chodniku.

- Chodźmy na dziedziniec, może tam będzie – zaproponowała Kayla, na co tylko skinęła głową, zamierzając z miejsca rozpocząć poszukiwania. Przecież to jej najcenniejsza pamiątka po babci!

Michael odchrząknął i spróbował złapać Francesce za ramiona, co dopiero po chwili mu się udało. – Skarbie, na pewno się znajdzie. Nie panikuj. – Spróbował uśmiechnąć się pocieszająco. – Ja na razie muszę lecieć, wiesz, tata już długo jest sam…

Rozumiała. Skinęła głową, patrząc mu w oczy. Ich zieleń zawsze ją uspokajała i tym razem również podziałało.

- Idź. – Poczekała, aż pocałuje ją w usta. Krótko, lecz namiętnie, jakby zaraz miał się skończyć świat. Czyli jak za każdym razem. – Nie zapomnij o imprezie wieczorem.

- Będę u ciebie o 8. – Pocałował ją raz jeszcze i się oddalił. Patrzyła chwilę za jego wysoką, szczupłą sylwetką i podziwiała jego popielate włosy lśniące w słońcu. 

- Uwielbiam patrzeć na was jak się miziacie – stwierdziła ironicznie Kayla, przewracając oczami. Francesca wysiliła się na lekko zakłopotany uśmiech i ruszyła w stronę dziedzińca ciągle schylona nad ziemią.

Muszę go znaleźć. Czuła jakby od tego zależało jej życie.

~●~●~●~●~●~

Czuję, jakbym mogła podbić świat J Ten napad weny jest naprawdę niesamowity. Dwójeczka już się pisze :D

Zaprojektowałam sobie ten wisior, będziecie mogli go zobaczyć, gdy tylko przerzucę zdjęcie na komputer.

Pozdrawiam ;)