rozdział 3

Jest we mnie teraz coś, co w każdej chwili może wybuchnąć łzami…

Virginia Woolf

Każdy ma takie dni, których wolałby, żeby nigdy nie było. Przypominają o tym, o czym człowiek tak usilnie stara się nie pamiętać na co dzień. Zadają ponownie ból, za każdym razem mniejszy od poprzedniego, lecz nigdy nie znikający. Bo wbrew pozorom, nie da się go pozbyć. Z czasem można go nawet polubić, przyzwyczaić się, uodpornić. Podziękować za to, że nie pozwala zapomnieć, a ten dzień uczynić wyjątkowym i jedyny w swoim rodzaju.

28 czerwiec był takim dniem Franceski.

I gdy tylko obudziła się z potwornym bólem głowy i poczuciem suchości w ustach, od razu wiedziała, że to dzisiaj. Macając na oślep ręką po stoliku nocnym, znalazła telefon i mocno wcisnęła czerwoną słuchawkę. Jak co roku nie chciała mieć kontaktu z kimkolwiek, cały dzień sama. Tylko ona i wspomnienia.

Leniwie zwlokła się z łóżka, przypominając sobie wydarzenia poprzedniego wieczoru. W jej głowie od razu pojawił się widok tajemniczego chłopaka.

- Skąd się wziąłeś? – mruknęła w przestrzeń, masując sobie skronie. Zupełnie nie miała pojęcia kim jest, skąd wie, jak się nazywa, a najbardziej martwiło ją to, że zrobił na niej takie wrażenie. Nigdy nie doświadczyła takiego uczucia, było jej całkowicie nieznane. I niesamowicie przyjemne.

Mimo to, chłopak ją przerażał. Pojawiał się znikąd w jednej chwili i tak samo szybko znikał. Jakby była w tym jakaś magia, której jej umysł nie potrafił ogarnąć. A ona nie lubiła czegoś nie rozumieć.

Przeciągnęła się, obiecując sobie nie myśleć o tym dzisiaj. Ogarnęła wzrokiem pokój, utwierdzając się w przekonaniu, że mocno wczoraj zabalowała. Ubrania porozrzucane po całej podłodze, każdy but w innym kącie, torebka pod szafą, a z niej wysypujące się drobiazgi. Na sobie miała tylko bieliznę i brud. Dużo brudu.

Podeszła do oszklonej szafy, pobieżnie oceniając swój stan. Włosy rozsypane w nieładzie, miejscami poplątane, makijaż rozmazany na powiekach, szminka w kącikach ust, zmęczone oczy i szare worki pod nimi. Poza tym na udzie zauważyła fioletowego siniaka niewiadomego pochodzenia.

- Brawo, Franci – powiedziała sarkastycznie do swojego odbicia. – Cud, że w ogóle znalazłaś się we własnym łóżku.

Za to oczywiście mogła być wdzięczna Michaelowi, tego była pewna. Zawsze dbał o jej bezpieczeństwo i odwoził ją do domu. „Skarb, nie chłopak” powiedzieliby jej rodzice, gdyby tylko chcieli poznać go bliżej. Przez długi czas sama tak myślała, bo czuła się przy nim naprawdę fantastycznie. Teraz niby się nic nie zmieniło, ale czasem przytłaczała ją jego troskliwość i miłość. Prawie nigdy się nie kłócili, rzadko robili coś szalonego. To wszystko było takie… przewidywalne. Miała naprawdę czasami go dość, choć nigdy mu tego nie okazała. Nie potrafiła. Mimo że czasami… czasami naprawdę przesadzał. Choćby wczoraj. Może gdyby nie przyszedł po nią, dowiedziała by się, kim jest tamten chłopak? Ale oczywiście… ugh! Miałam o tym nie myśleć!, skarciła się w myślach.

Po ciszy na jej głośne „dzień dobry!” domyśliła się, że dom był pusty, jak zwykle. Nawet dzisiaj, pomyślała gorzko. Wciąż miała złudną nadzieję, że rodzice nieco zainteresują się jej życiem lub choćby zostaną w domu w rocznicę śmierci starszej córki. I jak zwykle się przeliczyła…

Otworzyła okno na oścież, napełniając płuca świeżym powietrzem. Poczuła się tak lekko, jak nowonarodzona. Ale nowonarodzeni nie mają wspomnień, pomyślała smutno, kręcąc głową i zerkając na zegarek stojący na biurku.

- Druga po południu. Cholera – szepnęła do siebie i jak oparzona pobiegła do łazienki.

Biorąc prysznic czuła jakby woda oprócz brudu, zmywała z niej także emocje. Wszystkie grzechy wczorajszego wieczoru, ból po stracie medalika, widmo tajemniczego chłopaka, wspomnienia o siostrze, wakacyjny nastrój… Wszystko. Gdy tylko skończyła, poczuła się taka czysta nie tylko na ciele, ale i na umyśle. Jakby woda przez noc zmieniła swój skład chemiczny i nabrała magicznych właściwości. Czuła się… cudownie.

Osuszyła włosy ręcznikiem i zaplątała je w lekki warkocz na boku, dokończyła toaletę, po czym zeszła na dół coś zjeść, a przede wszystkim się napić. Mimo wszystko musiała dzisiaj zmagać się z kacem, czy tego chciała, czy nie. Oczywiście wolałaby nie musieć. Ale to nie pierwszy raz, gdy musiała się z czymś zmagać, jej całe życie to była ciągła walka. Walka o oceny, walka o miłość, walka o przyjaźń. Nigdy nic nie przychodziło samo z siebie. Nigdy.

Spakowała do torby kilka rzeczy, wzięła słuchawki i mp3, po czym wyszła z domu. Po chwili w jej głowie rozbrzmiał melancholijny głos Damiena Rice’a w piosence 9 crimes. Lubiła ją. Pomagała jej lepiej wczuć się w nastrój tego dnia, odczuwać wszystko mocniej. Wybrała mało uczęszczaną alejkę, którą mogła powoli przejść z pochyloną głową, rękoma w kieszeniach i cicho nucić pod nosem.

Is that alright? Yeah…

Wybierała się na cmentarz.

Słońce chowało się już za horyzontem, gdy Francesca westchnęła głośno i opadła na kolana przed nagrobkiem. Zadowolona z efektów swojej kilkugodzinnej pracy, złożyła ręce do modlitwy i zmówiła cicho „Wieczny odpoczynek” oraz „Pod Twoją obronę”. Zapaliła dwa znicze i postawiła na płycie, po czym pocałowała zdjęcie zmarłej siostry.

Ściszyła muzykę i usiadła przed grobem, wpatrując się w fotografię w szarym kamieniu. Kolory co roku były coraz bledsze, lecz wciąż można było rozpoznać twarz wtedy 14-nastoletniej dziewczynki. Uśmiechnięta od ucha do ucha wyglądała na naprawdę szczęśliwą. I taka była.

Wspomnienia zaczęły napływać niemal równocześnie z cieknącymi łzami po policzkach Franci. Do tej pory nie myślała o Noelle, skupiła się na sprzątaniu, lecz teraz, gdy wszystko było czyste, a ona nie musiała nic więcej tu zrobić, mogła cofnąć się w czasie.

Poprzez łzy spojrzała na lśniące złote litery na nagrobku, przegryzając drżącą dolną wargę.

Noelle Alice Rhys

23.01.1981 – 28.06.1995

Oddać życie za kogoś innego –

 to najpiękniejszy rodzaj śmierci

- Oddać życie za kogoś innego – powiedziała głośno i przełknęła ślinę, powstrzymując łzy, lecz z następnymi słowami głos jej się załamał: - to najpiękniejszy rodzaj śmierci.

To były słowa babci... Babci, która jako jedyna była w stanie zająć się pogrzebem, gdy cała rodzina pogrążyła się w rozpaczy i żałobie. Babci, która jako jedyna potrafiła wytłumaczyć pięcioletniej dziewczynce, że to nie przez nią jej siostra zmarła.

Jej ciałem wstrząsnął spazmatyczny szloch; cała się trzęsła od wybuchy nadmiaru rozpaczy gromadzącej się w środku. Ściśle obejmowała rękoma kolana, jakby bała się, że rozsypie się na drobne kawałki. Bujając się w przód i w tył, nawet nie zauważyła, że wokół zrobiło się ciemno, bateria w mp3 była już rozładowana i muzyka przestała grać, a temperatura znacząco spadła. W jej głowie szaleńczo wirowały myśli, jak nigdy czuła się całkowicie odcięta od świata, jakby ktoś wepchnął ją w czarną otchłań smutku i rozpaczy.

Może gdyby nie ja, pomyślała, może rodzice byliby inni. Wczoraj skończyłabym college i w czwórkę byśmy świętowali…

Choć była wtedy jeszcze dzieckiem, bardzo dobrze pamiętała starszą o 9 lat siostrę. Siostrę, która kochała ją bezgranicznie i bezinteresownie, opiekowała się jak najcenniejszym skarbem i zawsze znajdywała czas na wspólną zabawę. Pamiętała, gdy przyszła ją utulić do snu, kiedy zostały same, bo rodzice wyszli tylko we dwoje. Francesca bała się „potwora spod łóżka”, lecz ledwo zdążyła zapłakać, a Noelle była przy niej. Spędziła ponad godzinę słuchając jej ślicznego i uspokajającego głosu, kiedy opowiadała bajki i historie z dzieciństwa. Ale jej nie obchodziło, co się stało z dziwną księżniczką, która spała na ziarnku grochu. Liczyło się tylko to, że jej ukochana siostrzyczka jest przy niej i czule głaszcze ją po włosach, i że pachnie tak pięknie lawendą…

Po chwili wspominała już jak zrobiła siku w majtki na placu zabaw i inne dzieci się z niej śmiały, a jej było tak bardzo wstyd, że jest taka duża i nadal popuszcza. A wtedy Noelle dyskretnie oblała się w kroczu wodą z butelki, tak żeby Francesca nie widziała i powiedziała, że ona też jeszcze robi siusiu i że to nic złego, wystarczy tylko zmienić majtki, a wszystko będzie dobrze. Wtedy to wydawało się takie proste, a teraz wiedziała, że ten gest musiał wymagać poświęcenia od nastoletniej dziewczyny…

Jednak te wspomnienia nie były najgorsze.

Franci doskonale pamiętała ten dzień. Całą rodziną byli wtedy już od kilku dni na wakacjach nad Braydon Pond. Jako dziecko była niesamowicie ruchliwa, ciągle gdzieś biegała, skakała, chowała się, wskakiwała do różnych dziur… Jednak najbardziej lubiła się wspinać.

Pamiętała, że już dłuższy czas panowały straszne upały i wszystko usychało. Było już popołudnie, gdy ona i Noelle wybrały się na spacer wzdłuż jeziora, a rodzice szykowali się do ogniska wieczorem. Szły sobie brzegiem podziwiając przyrodę, a Noelle śmiesznie opowiadała o różnych zwierzętach. Wtedy właśnie zobaczyła śliczną wiewiórkę i popędziła za nią, zostawiając starszą siostrę z tyłu. Goniła ją na swoich krótkich nóżkach, wbiegając w zarośla, a gdy ssak wskoczył na drzewo, ona bez namysłu wspięła się za nim. Posuwała się na gałęzi drzewa, które rosło nad samym brzegiem i większość listowia znajdowała się nad wodą. Gdy już była niemal na końcu, spojrzała w dół i dopiero zauważyła, że jest już daleko i wysoko od brzegu. Drzewo było rozłożyste i stare, a ostatnie upały jeszcze bardziej wysuszyły konary.

Próbowała wrócić z powrotem na ziemię, lecz gałąź zaskrzypiała, gdy tylko się ruszyła. Pisnęła głośno swoim dziecięcym głosikiem, a Noelle po chwili była już u dołu. Pokonując swój lęk wysokości, szybko, lecz ostrożnie wdrapywała się do góry, a bladą twarz pokrywały kropelki zimnego potu.

Zaraz przy tobie będę, maleńka – powtarzała raz za razem, przybliżając się do Franceski.

I gdy już była na tej samej gałęzi, gdy dziewczęta dzielił zaledwie metr, gdy już niemal muskały się dłońmi… Właśnie wtedy uschnięta gałąź złamała się i wpadły z krzykiem do wody.

Francesca wyszła z tego jedynie z kilkoma zadrapaniami na ciele, lecz Noelle nie miała tyle szczęścia. Dopiero kilka lat później Franci poznała szczegóły jej śmierci… Gdy dziewczyny spadły, Noelle była bliżej brzegu, gdzie z płytkiej wody wystawały jeszcze konary drzewa, na którym się znajdowały oraz duże kamienie o ostrych krawędziach… Starsza siostra zleciała na to wszystko z wysokości 2,5 metra, uderzając głową o jedną ze skał… Zmarła na miejscu. Nawet gdyby nie to, miałaby złamane obie ręce i liczne zadrapania oraz siniaki.

Pewnego dnia Franci znalazła zdjęcia zmarłej zrobione przed pogrzebem… Śliczna twarz siostry była pokryta fioletowymi plamami, ręce leżały jakoś tak nienaturalnie krzywo… Na zawsze będzie miała ten widok w pamięci.

Noelle miała wtedy 14 lat, Francesca 5…

I gdyby tylko… gdyby tylko nie była taka bezmyślna i nie pogoniła tej głupiej wiewiórki! Wszystko byłoby całkowicie inaczej! Może nawet babcia by nie umarła…?

Tyle straconych możliwości… zaprzepaszczonych szczęśliwych chwil… a to wszystko przez nią! PRZEZ NIĄ! To tylko jej wina! Nikogo innego…

Szlochała coraz mocniej, kolana miała całe mokre od płaczu, a na ramionach gęsią skórkę. Ale nawet tego nie zauważyła. Wszystko było nieważne, nic się nie liczyło, oprócz bólu rozdzierającego ją od wewnątrz. Poczucie winy, które tłumiła w sobie na co dzień przez tyle lat, teraz dało o sobie znać w wzmocnionej dawce. Czuła się taka beznadziejna… i winna. Przede wszystkim winna… Nie dość, że przez nią kochana przez wszystkich Noelle zginęła, to jeszcze jej rodzice popadli przez to w depresję. Dlatego się nią nie interesowali. Musieli skupić się na czymś innym, w ich wypadku na pracy, aby nie popełnić samobójstwa lub zrobić innej równie głupiej rzeczy. Wychowywanie drugiej córki, która ich zdaniem nie była nawet w połowie tak zdolna jak pierworodna, straciło dla nich sens. Woleli oddać się pracy…

Czasami nocami Francesca pocieszała się, że nie interesują się nią, ponieważ nie chcą się do niej przywiązywać i znowu cierpieć, gdyby i ona miała odejść. I choć było to marne pocieszenie, w takich chwilach dla niej wystarczało i to.

Lecz nie dzisiaj. Dzisiaj nie mogła się pocieszać. Chciała czuć ten ból, wypłakać się za wszystkie czasy, aby następnego dnia obudzić się jak zawsze, spotykać z przyjaciółmi, rozmawiać, śmiać się… To tylko dzisiaj. Dzisiaj jest wyjątkowe.

Napłynęła kolejna fala łez. Litry wody wylewane przez nią przynosiły swojego rodzaju ukojenie, którego nie mogło zapewnić jej nic innego. Była tego pewna.

Już miała wycierać oczy, właśnie chciała podnieść ręce do twarzy, gdy na jej ramieniu niespodziewania znalazła się ciepła, męska dłoń. Poczuła iskierki w tym miejscu i mimowolnie się wzdrygnęła.

- Proszę – powiedział cicho chłopak kucający obok, podając jej materiałową chusteczkę w wyciągniętej ostrożnie ręce w jej stronę.

Powoli, nie dowierzając samej sobie, przyjęła pomoc od nieznajomego, którego widziała wczoraj.

~●~●~●~●~●~

Nie mogłam się dłużej powstrzymywać, żeby nie wstawić dzisiaj tego rozdziału. Może Wam się nie spodobać, nie zdziwię się, mi samej dość ciężko było go napisać, ale sądzę, że następny (który jest już gotowy, tak swoją drogą) o wiele bardziej przypadnie Wam do gustu. Przynajmniej mam taką nadzieję J

Możecie uznać Franci za słabą i płaczliwą, ale ona naprawdę czuje się odpowiedzialna za śmierć siostry. Jest świadoma, że mimo młodego wieku, mogła tego uniknąć. A emocje czasami każdego przytłaczają… prawda?

W mojej głowie rodzi się kolejny pomysł na opowiadanie, ale całkiem inne od dotychczasowych. Właściwie to zainspirowała mnie książka, którą czytałam dawno temu, a której tytułu niestety nie pamiętam. Zapadła mi w pamięć, bowiem cała była napisana dialogami, bez żadnych opisów. I ja bym chciała coś takiego stworzyć. Myślicie, że to by się przyjęło?

Dziękuję za komentarze i rady, a także za wytykanie mi błędów, nie tylko tych ortograficznych czy interpunkcyjnych, ale zwłaszcza za stylistycznych. Jeśli jakieś zauważycie, moje drogie czytelniczki, to byłabym bardzo wdzięczna za wypisanie ich! Człowiek uczy się na błędach, a ja bardzo chciałabym poprawić swój warsztat, gdyż wiem, że stać mnie na więcej… tylko potrzeba trochę czasu, aby wejść na wyższy poziom.

Całusy!

PS. Swoją drogą, ja sama jestem podekscytowana dalszym ciągiem i chyba dlatego wena mnie nie opuszcza!