rozdział 2

…spacerując ulicami miasta, czuję się taka samotna w piątkowe noce…

Lana Del Rey

Francesca błądziła wzrokiem po krajobrazie rozciągającym się za oknem, niemal wcale nie słuchając ciągłej paplaniny Kayli rozwodzącej się nad tym, w co ubierze się na imprezę wieczorem. W sumie jej to nie interesowało; przyjaciółka ze swoją figurą we wszystkim wyglądała dobrze, lecz przed każdym wyjściem i tak narzekała na brak ubrań, co było całkowitym kłamstwem. Państwo Warwick bynajmniej nie byli ubodzy, co można było zauważyć choćby po okazałym domu, w którym właśnie się znajdowały.

Ciągle myślała o wisiorze. Jakim cudem mogła go zgubić? Przez tyle lat codziennie rano starannie zapinała go na szyi i była pewna, że tego poranka zrobiła tak samo. A może jednak nie?, niepewnie się zastanowiła.

Dokładnie odtworzyła w głowie wszystkie wydarzenia mijającego dnia. Wstałam, wyszykowałam się, poczekałam na Kaylę, aż po mnie przyjedzie, zajechałyśmy, przebrałyśmy się… A jeśli zgubiłam go właśnie podczas nakładania togi? Wydawało jej się to bardzo prawdopodobne, ale do jej głowy szybko wdarła się myśl, że w takim razie powinien być gdzieś przed collegem, co było niemożliwe, bo przez ponad godzinę przeszukiwały wszystkie miejsca, gdzie była tego dnia.

To nieprawdopodobne!

Nieświadomie zacisnęła dłonie na trzymanym kubku z herbatą, aż jej pobielały knykcie. Dopiero gdy poczuła, że naczynie zaczyna ją parzyć niczym rozżarzone węgielki, zauważyła, że w kuchni panuje cisza. Kayla skończyła mówić i wpatrywała się zaniepokojonym wzrokiem w jej twarz.

- Ciągle myślisz o tym medaliku? – spytała, chociaż znała odpowiedź.

Francesca omiotła twarz przyjaciółki zamyślonym spojrzeniem. Znały się już tak dobrze, że czasem rozumiały się bez słów, chociaż charaktery miały zgoła inne. Na początku zupełnie nie potrafiła ogarnąć rozumem, dlaczego blondwłosa piękność zaczęła spędzać z nią czas, rozmawiać, zwierzać się. Zrozumiała dopiero, gdy poznała jej drugą stronę – spokojną, rozważną dziewczynę, która lubi czytać i chodzić  do teatru. Kayla szukała kogoś, przy kim mogła czuć się swobodnie, a jej koleżanki-cheerleaderki tego nie zapewniały. Gdy Francesca zapytała ją o prawdziwy powód ich przyjaźni, Kayla spojrzała poważnie jej w oczy, ścisnęła mocno za dłoń i wypowiedziała słowa, które na zawsze zacementowały ich więź. Bo ty zazwyczaj jesteś taka, jaka ja jestem czasami. Bo przy tobie czuję się sobą, nie muszę udawać.

I teraz tak jak wtedy, Kayla chwyciła jej palce w swoje i mocno ścisnęła. – Rozumiem, jakie to dla ciebie ważne, ale spróbuj o tym nie myśleć dzisiaj. Może już ktoś go znalazł… Popytamy wszystkich wieczorem, a jutro wywiesimy ogłoszenia, okej?

Choć pomysł wydawał się beznadziejny, a ona nie miała wątpliwości, że nie odzyska pamiątki, to jednak skinęła głową na zgodę, nie mając ochoty nic mówić i upiła łyk herbaty.

- Muszę do łazienki – rzekła zamyślonym tonem, jakby nie była tego pewna.

- Będę u siebie w pokoju, pomożesz mi wybrać strój.

Wstały jednocześnie, lecz kierując się w inne strony. Francesca w ostatniej chwili zmieniła zdanie i wyszła na balkon. W domu państwa Warwick spędziła już tyle czasu, że czuła się niemal jak u siebie. Zresztą i rodzice Kayli traktowali ją bardzo życzliwie, wiedząc, że nie układa jej się ze swoją rodziną.

Oparła się o poręcz i odchyliła głowę do tyłu, zamykając oczy. Czuła jak nieustający przez cały dzień wietrzyk porusza jej długimi włosami, jak przelatuje między ubraniami, otulając jej ciało chłodnym całunem. Przeszedł ją przyjemny dreszcz i dopiero gdy nacieszyła się nim, powróciła do normalnej pozycji, lustrując rozciągający się wokół widok.

Zarówno jak ona, Kayla mieszkała na obrzeżach Bristolu, gdzie było o wiele spokojniej niż w centrum. W tym miejscu istniał inny świat, jakby nic, co na zewnątrz, go nie dotyczyło. A balkon tego domu był zupełnie jak odległa planeta. Zwłaszcza w barwach zachodzącego słońca, wydobywających całe piękno tego miejsca.

I właśnie kiedy podziwiała urok okolicy, po raz pierwszy poczuła się obserwowana.

Rozejrzała się czujnie po uliczce przy domu, wypatrując jakiejś postaci. Dopiero gdy zmrużyła oczy, żeby lepiej widzieć, między gałęziami rozłożystego drzewa rosnącego tuż przed płotem dostrzegła jakąś sylwetkę. Po wysokiej posturze, szerszych od bioder barkach i krótkich, ciemnych włosach rozpoznała w niej chłopaka. A może już mężczyznę.

Czuła, że wnikliwie się w nią wpatruje, więc wycofała się do tyłu, do wnętrza budynku. Serce mocniej jej biło, kołatało w jej piersi niczym młot, puls przyspieszył, a oddech stał się krótki i urywany.

- Uspokój się, Francesco Rhys – szepnęła do siebie ostro. – To tylko jakiś facet. T y l k o facet.

I rzeczywiście już po chwili jej funkcje życiowe wróciły do normy, a ona ostrożnie wyjrzała jeszcze raz na balkon, ale tajemniczej postaci już nie było.

Poszła szybko do łazienki, opłukała twarz zimną wodą i spojrzała w lustro.

- To tylko jakiś facet – powtórzyła sobie. – To nic, że wpatrywał się we mnie, jakby mnie śledził.

Muzyka dudniła, pod sufitem kłębił się dym papierosowy, alkohol stał na każdym stoliku, ciała wyginały się razem z bitem. Po kątach sali obściskiwały się pary, na jednym z foteli całowały się nawet dwie lesbijki.  DJ krzyczał do mikrofonu, nawoływał ludzi, a tłum wrzeszczał. Ktoś obok zataczał się w pijackim amoku, ktoś inny szukał zaczepki. Typowa impreza nastolatków.

Nagle Francesca poczuła się tym wszystkim przytłoczona. Fakt, że dzisiaj skończyła college, zgubiła wisior, zobaczyła nieznajomego, kto wie, czy nie psychopatę… I jutro… Jutro minie 13 lat. 13 długich i ciężkich lat w życiu rodziny Rhys. 13 lat od śmierci Noelle.

Impreza, która miała wprowadzić ją w dobry nastrój, po dwóch godzinach zaczęła drażnić jej zmysły. Muzyka wydała się za głośna, ludzie zbyt pijani, papierosy zbyt śmierdzące. Sama wypiła jedynie jednego drinka w toaście. I to za namową. Nie miała ochoty na imprezowanie dzisiaj. Chociaż potrafiła być naprawdę szalona i królować na parkiecie, to dzisiaj wolałaby pozostać w domu, poczytać jakąś dobrą książkę czy posłuchać muzyki. Tego dzisiaj potrzebowała.

Gdy poczuła, że się niemal już dusi w środku, krzyknęła Michaelowi do ucha krótkie „zaraz wracam” i obdarzona niespokojnym spojrzeniem, udała się w kierunku toalet. Wiedziała co może tam zastać, ale mimo wszystko musiała tam pójść.

Gdy tylko jej obcasy zastukały o łazienkowe kafelki, tak jak przewidywała jej uszu dotarły jęki kochających się par. Powstrzymując obrzydzenie i myśli o tym jak można to robić w takich warunkach, skierowała się w stronę umywalek. Klub był luksusowy, musiała to przyznać, płucząc dłonie w zimnej wodzie. Przeczesała dłońmi długie, brązowe fale i poprawiła usta błyszczykiem. Zadowolona z efektu postanowiła wyjść na zewnątrz, już do końca obrzydzona tym miejscem.

Impreza odbywała się na parterze i, na szczęście, w budynku z obszernym tarasem. To właśnie tam zaniosły ją nogi. Muzyka nie była tak ogłuszająca, ludzi spotkała niewielu i pachniało tu latem i kwiatami. Usiadła na stopniu i podparła brodę na dłoniach. Zamknęła oczy i odpłynęła myślami, co zdarzało się jej coraz częściej.

Właściwie nie zastanawiała się nad niczym konkretnym. Była w takim stanie, gdy nie potrafiła się na niczym skupić. Pozwoliła myślom dryfować na falach podświadomości, jednocześnie mając nadzieję, że nikt nie zakłóci jej spokoju. Zgubiła rachubę czasu, zrobiła się śpiąca i potwornie zmęczona.

Niemal już spała na siedząco, gdy znowu to poczuła. Ktoś tu jest. I patrzy na mnie.

Otworzyła gwałtownie oczy, przejęta strachem. Od razu rzuciła jej się w oczy męska sylwetka, ukryta w cieniu, ale jednak widoczna. To on, pomyślała, przypominając sobie momentalnie o postaci, którą widziała z balkonu Kayli.

Ostrożnie wstała i zrobiła krok do tyłu, nie odrywając wzroku od chłopaka, gdy i on poruszył się do przodu. Wszedł w obszar półcienia, gdzie mogła lepiej się mu przyjrzeć. Gęste czarne włosy, jasna cera, oczy, których barwy stąd nie widziała, a które niesamowicie lśniły… Widziała ładne rysy twarzy, niemal klasyczne, długą sylwetkę, mięśnie rysujące się pod czarnym podkoszulkiem, czarne jeansy, czarne adidasy. Nawet z tej odległości mogła stwierdzić, że jest przystojny. 

Ktoś taki miałby mnie śledzić?

- Kim jesteś? – zawołała cicho w jego kierunku, czując jak coraz intensywniej jej się przypatruje. To było niepokojące uczucie… i podniecające. Jakby iskry przelatywały odległość między nimi i wzbudzały w niej dreszcze.

- Kim jesteś? – powtórzyła ciszej, zniewolona jego urokiem.

Chłopak z pewnością nie miał 20 lat. Być może był nawet w tym samym wieku, co ona, choć co do tego nie mogła mieć pewności.

Uśmiechnął się lekko i skinął jej głową. – Francesca, prawda? – zabrzmiał jego głos i choć mówił jeszcze ciszej od niej, doskonale go słyszała. Jakby był we wnętrzu jej głowy.

Czuła się jakby skądś go znała. I to bardzo dobrze.

Nie zdążyła odpowiedzieć, gdy jej uszu dotarł odgłos kroków tuż za nią. Obejrzała się szybko i zauważyła Michaela, ale gdy znów odwróciła się do tajemniczego chłopaka, już go nie było.

- Wszystko w porządku? – spytał, złożywszy całusa na jej czole.

Kim on był?, ciągle kotłowało się w jej głowie. Lecz zmęczenie dawało jej się we znaki i nie potrafiła długo o tym myśleć.

- Tak… Chodźmy do środka. – Pociągnęła chłopaka za rękę i znów znalazła się w śmierdzącym wnętrzu.

Zamierzała się upić. Chciała zapomnieć o dziwnym kolesiu sprzed chwili. Chciała zapomnieć dzisiaj o wszystkim. Choć jeden raz.

~●~●~●~●~●~

Coś się zaczyna dziać ^^ Wyjątkowo łatwo pisało mi się ten rozdział, zalegał gdzieś pomiędzy plikami już ponad tydzień. Obecnie męczę się z trójeczką, jakoś ciężko mi przebrnąć przez jedną sytuację, nie mogę znaleźć słów, żeby to opisać. Ale myślę, że sobie z tym wszystkim poradzę, gdy się zbiorę do kupy, zaparzę ulubioną herbatę, włączę przyjemną muzykę i skupię tylko na pisaniu J

Poza tym wkleiłam rysunek medalionu w dodatkach i może wkleję też zdjęcie prawdziwej biżuterii, bo gdzieś w zakamarkach Internetu mi się przewinęło raz.

Całusy!