rozdział 4

„Do zobaczenia” jest jak obietnica na kolejne spotkanie.

Własna myśl

                              

Zupełnie nad sobą nie panowała. Ledwo świadomie, wymęczona wypłakiwaniem oczu, uniosła powoli materiał do twarzy i delikatnie się wytarła. Osuszyła sobie oczy, lecz nie odważyła się wysmarkać nosa, mając w podświadomości sygnał, że to nie wypada. Więc jedynie pociągnęła nim, odwracając głowę w drugą stronę i mając nadzieję, że choć na chwilę powstrzyma to katar spowodowany płaczem.

Oddała chusteczkę, patrząc zawstydzona w oczy chłopakowi. Lśniły niesamowicie. Jakby miały własne życie lub ukrywały w sobie całą galaktykę wraz ze wszystkimi gwiazdami. I w końcu mogła dostrzec ich szaro-niebieską barwę, która sprawiała, że odpływała i zapominała o świecie. Jednak brunet odwrócił wzrok i usiadł obok niej, chowając chusteczkę do kieszeni spodni.

- Dziękuję – powiedziała nieśmiało, podgarniając kolana bliżej piersi i ponownie otaczając je ramionami.

Choć się nie dotykali, siedząc obok siebie, to jednak Franci czuła ciepło bijące od jego ciała. Do jej głowy powoli wkradła się myśl, że przecież jeszcze wczoraj bała się tajemniczego faceta, a teraz siedziała z nim i wycierała się jego osobistą chusteczką. To było niedorzeczne…

Powoli układała sobie wszystko w głowie, doprowadzając się do porządku. Dopóki była sama, mogła się załamywać ile zapragnie, ale skoro teraz już nie jest… musiała potrafić ułożyć jakieś sensowne zdanie, jeśli ta cisza miała się kiedyś skończyć. Chociaż wolałaby, żeby nie. Ta cisza była przyjemna, ale jednak…

- Skąd wiesz – zaczęła mówić, jednak nieznajomy w tym samym czasie również postanowił się odezwać:

- Czyli to…

Uśmiechnęli się zakłopotani do siebie i znowu zamilkli. Francesca długo nie wytrzymała.

- Mów pierwszy.

- Czyli… to była twoja siostra? – rzekł po chwili, wskazując brodą na grób.

Poczuła jak łzy znowu napływają jej do oczu, ale w duchu obiecała sobie, że nie będzie już więcej dzisiaj płakać, więc zamrugała szybko powiekami, próbując je powstrzymać. Bezskutecznie. Kilka kropli spłynęło po jej policzkach, znacząc na nich mokre ślady.

- Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz – dodał szybko chłopak, widząc jej reakcję.

- W porządku… ja tylko…

- Trzymaj. – Znowu podał jej chusteczkę, którą z wdzięcznością przyjęła. Szybko się wytarła i ponownie pociągnęła nosem. – Nie powinienem pytać, przepraszam.

- Nie, to ja przepraszam. Nic nie zawiniłeś, to moja wina – zaprzeczyła szybko i zdziwiła się słysząc swój głos. Mówiła bardzo cicho, ledwo słyszalnie, z lekką chrypką. Miała nadzieję, że chłopak rozumiał cokolwiek z tego…

Dlaczego jestem dla niego taka miła?, zastanowiła się w myślach, nie wierząc w swoje zachowanie.

- Po prostu… ona dzisiaj… miałaby 27 lat... – Wzięła głęboki oddech, próbując uspokoić głos, który nadal jej drżał. – Może miałaby męża… dzieci… Ale to wszystko… nigdy… przeze mnie…

Nie potrafiła. Nie potrafiła opowiedzieć o tym komukolwiek, szczególnie nieznajomemu.

 - Nie dam rady.

- W porządku, nie zmuszam. – Chłopak chwilę zaczekał, nie wiedząc, czy Francesca będzie chciała jeszcze coś powiedzieć, lecz nic takiego nie nastąpiło. – O co chciałaś spytać?  

- Wczoraj… to byłeś ty, prawda? – spytała niepewnie i nie czekając na odpowiedź, szybko dodała: - Skąd wiesz jak się nazywam?

Chłopak widocznie zakłopotany, przeczesał dłonią włosy.

- Ja… - zawahał się. – Pomyślałem, że to imię pasuje do ciebie. Trafiłem? – Uśmiechnął się szelmowsko, przekrzywiając głowę.

- Aż trudno uwierzyć – mruknęła. Wyjaśnienie nieznajomego wcale jej nie przekonało. Intuicja mówiła jej, że on coś ukrywa. Lecz nie miała ochoty drążyć dalej tego tematu. Była zbyt zmęczona i pewna, że nie wyciągnęłaby szczerej odpowiedzi z chłopaka.

Po raz kolejny zapadła cisza. W tym czasie zdała sobie sprawę, że na odsłoniętych ramionach ma już gęsią skórkę, więc postanowiła się zaraz zbierać. Nie chciała pozostawiać tak bez słowa tego chłopaka, ale siedzenie z nim w ciszy wydawało jej się p0zbawione jakiekolwiek sensu, mimo że przebywanie w jego towarzystwie było dla niej całkiem przyjemne. Sama jego obecność ją uspokajała… Nawet przy Michaelu tak się nie czuła.

Poczuła wyrzuty sumienia na wspomnienie o swoim chłopaku, do którego nie odzywała się cały dzień. Pewnie się o nią martwił. Kayla wiedziała, że w ten dzień nie ma co nawet dzwonić do niej, lecz Michael znał ją za krótko. Tej jednej rzeczy o niej nie wiedział. Powinnam chociaż wysłać mu smsa, pomyślała, zła na swoją bezlitosność w stosunku do niego.

- Nie zimno ci? – usłyszała obok. – Może chcesz moją kurtkę?

- Nie, dzięki. I tak muszę już iść. – Zerknęła w stronę lasu, przez który musiała przejść, zanim dojdzie do oświetlonych uliczek. Dookoła panowała tylko ciemność, księżyc częściowo przysłaniały chmury, przez co nie dawał wiele światła. Czarna ściana lasu wyglądała przerażająco. Mimowolnie się wzdrygnęła na samą myśl, że pokona tę odległość sama.

- Chyba jednak chcesz – stwierdził chłopak i delikatnie zarzucił jej skórzaną kurtkę na ramiona. W pierwszej chwili chciała zaprotestować, lecz do jej nozdrzy natychmiast wdarł się zapach skóry i jego perfum. Wciągnęła głęboko powietrze i zanurzyła się w ciepłym materiale, wciskając ręce w za duże rękawy. Nawet nie musiała się zapinać, żeby nie czuć chłodu.

- Dziękuję – wymamrotała, wstając z ziemi. Otrzepała spodenki z zaschniętych liści i podniosła torbę, po czym zawiesiła ją sobie na ramieniu.

- Jeśli nie masz ochoty wracać sama, mogę cię podwieźć – zaproponował uprzejmie chłopak.

Do jej umysłu wdarł się obraz przytulnego, ciepłego wnętrza samochodu, tak realny, że niemal poczuła się jak w środku. Zdecydowanie wolała to niż samotny spacer po ciemku, trzęsąc się z zimna i obawy przed tym, co kryje się w ciemności. Nie była w stanie odmówić.

- Chętnie – odparła z mimowolnym uśmiechem i ruszyła za swoim wybawicielem. Lecz w miarę jak się zbliżali do celu, jej obawy się powiększały. Na parkingu nie stał żaden samochód, a jedynie…

- Motor? – wykrztusiła, niedowierzając swoim oczom.

- Motocykl – poprawił ją odruchowo. – Nigdy nie jeździłaś? – spytał z kpiącym uśmieszkiem, klepiąc z czułością zbiornik paliwa.

- Jeździłam – odpowiedziała buntowniczo. To nic, że wrzeszczałam jak opętana... – Ale nie po ciemku.

- Nie masz czego się bać – zapewnił ją, sadowiąc się na siedzeniu. – Jeżdżę od dziecka. Wskakuj.

- Chyba nie mam wyboru – westchnęła zrezygnowana i usiadła okrakiem za chłopakiem.

- Możesz mnie objąć w pasie. – Zerknął do tyłu, puszczając oczko. Lecz widząc jej powątpiewające spojrzenie, dodał: - Żeby było bezpieczniej.

Powoli przytuliła się do jego ciepłych pleców, dziwiąc się, że jest taki ciepły, mimo, że ma na sobie tylko koszulkę. Podała mu swój adres i zacisnęła mocno oczy oraz usta, żeby nie patrzeć i nie zacząć przypadkiem wrzeszczeć. 

Chłopak odchrząknął. Po chwili znowu. I jeszcze raz.

Francesca otworzyła oczy.

- Możemy to mieć już za sobą? – spytała udręczonym tonem.

- Oczywiście, o ile powiesz mi jak mam dojechać do twojego domu – wyjaśnił spokojnie.

- Nie jesteś stąd?

- Jak widać.

- Więc skąd tu się wziąłeś?

- Jestem… przejazdem.

- I pewnie przejazdem trafiłeś na cmentarz – mruknęła, westchnąwszy głośno. Nie lubiła wskazywać komuś drogi, nie była dobra w orientacji. Zawsze bała się, że coś jej się pomiesza i wprowadzi przez to w błąd. – Ciekawe.

- Jak wszystko. Zależy tylko z jakiej perspektywy na to spojrzysz. – Znowu do niej mrugnął i krótko się zaśmiał. – Więc jak?

Francesca zastanowiła się przez chwilę. Zaryzykować zdrowiem własnym oraz chłopaka i przejechać przez las czy wybrać dłuższą drogę, za to wyasfaltowaną i dobrze oświetloną, ale z możliwością, że ktoś ją zobaczy? Na przykład Michael? Sama nie wiedziała czy łatwiej byłoby się jej wytłumaczyć z przejażdżki z nieznajomym, czy wyleczyć ewentualne rany… Mimo obaw o swój związek, wybrała bezpieczniejszą opcję. Ostrożności nigdy za wiele, podpowiedział jej rozsądek.

Wytłumaczyła powoli całą trasę tak, aby chłopak zrozumiał i prawidłowo jechał, podając przy tym charakterystyczne elementy dla ułatwienia. Bardzo się starała niczego nie pomylić. Chciała jak najszybciej być już we własnym pokoju, najlepiej też w łóżku.

- Tylko proszę, jedź wolno – poprosiła cichutko, mając nadzieję, że jej towarzysz nie dosłyszy strachu w jej głosie.

- Postaram się.

Ruszyli powoli, światła motocyklu oświetlały im drogę daleko przed nimi. Francesca zmusiła się do patrzenia i zwalczania obawy w sobie. Jeśli nieznajomy zamierzał ją gdzieś wywieźć, chciała jak najszybciej się o tym dowiedzieć, dlatego uważnie śledziła, czy jadą prosto do niej.

Gdy tylko wjechali na asfalt, pojazd znacznie przyspieszył. Usłyszała warkot silnika, który był zmuszany do coraz większej pracy. W jej uszach brzmiał jak ryk bestii.

Wiatr nieustannie mocno smagał ją po twarzy, a warkocz i poły kurtki powiewały za nią.
W tej chwili żałowała, że się nie zapięła. Chłód powoli przesiąkał do jej kości, mimo że panicznie przytulała się do pleców chłopaka, nie pozostawiając między nimi wolnej przestrzeni. Ściśle obejmując go w pasie, czuła pod palcami twarde mięśnie brzucha, które przyjemnie grzały jej palce.

Otworzyła na chwilę mocno zaciśnięte do tej pory powieki. Przed jej oczami śmigały rozmazane kształty budynków i drzew; sama już nie wiedziała, gdzie się znajdują. Zamknęła je szybko i pozwoliła, aby szum wiatru wypełnił jej głowę, uwalniając ją od myśli.

Po jakiejś godzinie, jak jej się zdawało, stanęli.

- To chyba tutaj – usłyszała ciche mruknięcie. Czuła się ogłuszona przez wycie wiatru. – Jesteśmy na miejscu – powiedział chłopak głośniej, gdy Francesca go wciąż trzymała.

A ona czuła się jak sparaliżowana. Ręce jej zdrętwiały od kurczliwego obejmowania chłopaka, a w gardle zaschło od ciągłego przełykania śliny.

- Miało być powoli – wychrypiała, odrywając się i zsiadając z motoru. Motocyklu, poprawiła się w myślach.

- I było. – Zaśmiał się chłopak, wciąż nie schodząc z pojazdu.

Stanęła obok, rozmasowując sobie nadgarstki. Jakaś tajemnicza, nieznana siła nie pozwalała jej jeszcze odejść.

- Dzięki za podwiezienie – powiedziała uprzejmym, niemal oficjalnym tonem. – I za kurtkę – dodała po chwili, przypominając, że ma ją na sobie. Szybko zdjęła skórę i podała chłopakowi.

- Wyglądasz w niej lepiej ode mnie.

- Szczerze wątpię – zaprzeczyła. Jednak na jej chłodne policzki wkradł się delikatny rumieniec. Zawstydziła się. Nie powinnam się przez niego rumienić!, skarciła się w myślach.

- Ja już pójdę. – Ruszyła w stronę furtki, lecz widząc rozciągającą się przed nią ciemność, wzdrygnęła się. Od bramki do nieoświetlonego domu dzieliło ją dobre 15 metrów ścieżki. Odwróciła się szybko i z ulgą odetchnęła, widząc, że chłopak wciąż jest na poprzednim miejscu. – Mogę cię prosić o coś jeszcze?

- Mam odprowadzić cię pod drzwi? – spytał żartobliwie, ale widząc jej poważne spojrzenie, zreflektował się.

- Nie o to chodzi… – Przez chwilę zastanawiała się czy jej prośba nie jest zbyt wstydliwa… i dziecinna. Jednak strach wygrał. – Mógłbyś poczekać tu, aż wejdę do domu?

- Boisz się ciemności?

- Tak. Nie – zamotała się. – Raczej boję się tego, co w sobie kryje.

- Wampiry, wilkołaki i te sprawy, hę? - zażartował. Francesca zauważyła, że jego oczy niemal przez cały czas rzucają wesołe iskierki. – Poczekam – obiecał, przykładając lewą dłoń do piersi, a dwa palce prawej unosząc do góry. – Słowo harcerza.

- Dziękuję. – Rzuciła mu pełne wdzięczności spojrzenie. Czując na sobie jego wzrok, bez obaw przeszła dzielący ją od domu dystans.

- Do zobaczenia, Francesco – krzyknął jeszcze chłopak na pożegnanie.

Obróciła się szybko na pięcie. – Czekaj! Ja…

Ale było już za późno. Nieznajomy odjechał z rykiem silnika, pozostawiając po sobie tylko obłoczek spalin.

Dopiero teraz Francesca zdała sobie sprawę, że zapomniała spytać go o imię. Pokręciła głową zrezygnowana i weszła do domu pogrążonego w ciemnościach.  

~●~●~●~●~●~

Mam do Was tylko jedno pytanie. BARDZO DLA MNIE WAŻNE. Czy warto pisać z perspektywy innych osób niż Francesca? Moim zdaniem dodałoby smaczku historii, ale nie wiem, czy chcę zmieniać obraną przeze mnie formę.

Pozdrawiam